قسمتهایی از کتاب “کار باید تشکیلاتی باشد”

خلاصه کتاب کار باید تشکیلاتی باشد در چند پاراگراف منتخب از این کتاب:

تشکل ها می توانند مصونیت بخش باشند

تشکّل های دانشجویی فرصتی برای دانشجو ایجاد می کند برای کار دسته جمعی. و من به کار دسته جمعی اعتقاد دارم و این را یک نیاز دانشجو میدانم؛ کسب مهارتهای گوناگون؛ مهارتهای سیاسی، اجتماعی. و توجه دارید شما جوانان عزیز؛ چه برادرها، چه خواهرها، که دانشجو محاط به انواع خطرهاست. در کشور ما لااقل اینجوراست. یکی از اهداف توطئه های استکباری در کشور ما، بلاشک دانشجوها هستند. علتش هم معلوم است؛ درکشور ما نسبت جوان، نسبت بسیار بالایی است و دانشجو نقش آفرین است؛ هم در زمینه های علمی، هم در زمینه های سیاسی. آن کسانی که برای این کشور و برای این ملت خوابهائی دیده اند، ناچارند روی دانشجوی ایرانی سرمایه گذاری کنند؛ از جاذبه های غریزی گرفته تا فریبهای سیاسی، تا دکان داری های بظاهر معنوی عرفانهای ساختگی که انواع و اقسام این چیزها وجود دارد. تشکل ها می توانند مصونیت بخش باشند؛ می توانند دانشجو را از افتادن در گردابهای مختلف و منجلابهای مختلف نجات بدهند و حفظ کنند. این، نقشی است که تشکل ها میتوانند ایفاء کنند.

آرام نداشتن برای کار

برای نفسِ کار و عمل آماده باشد. تنبلی و بی حالی و سهل انگاری و کار را به دست حوادث و قضا و قدر سپردن، اولین بلایی است که ممکن است یک مدیر را از صلاحیت کافی و لازم ساقط کند. جدّی بودن در کار، آرام نداشتن برای کار، احساس مسئولیت برای اصل اقدام و کار و وظیفه ای که بر عهده گرفته، بسیار مهم است. به همین جهت هم هست که اگر کسی واقعاً در بخشی از بخشهای کشور احساس می کند کفایت لازم برای این کار را ندارد، معلوم نیست که پذیرش آن کار، مشروع باشد. چون قبول این کار، به معنای این است که تعهّد کند و بپذیرد این کار را به انجام برساد.

رزق الهی

در همه کارها توکّل به خدای متعال و استمداد از کمک الهی کنیم؛ به کمک الهی اعتماد کنیم. وقتی شما از خدای متعال کمک می خواهید، راه ها به سوی شما باز می شود: وَ مَن یَتَّقِ اللهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجا ، وَ یَرزُقهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسَب. این رزقی که در این آیه و در آیات دیگر گفته شده است، به شکل های مختلفی به من و شما می رسد؛ گاهی شما ناگهان در ذهنتان یک چیزی برق می زند، می درخشد، راهی باز می شود؛ این رزق الهی است؛ در یک برهۀ فشار، ناگهان یک امید وافری در دل شما به وجود می آید؛ این همان رزق الهی است. خودباوری در علم، سیاست و در دفاع از کشور به ما کمک کرد. در دوران جنگ هشت ساله اگر خودباوری نداشتیم، پدرِ این ملت درآمده بود و این کشور پامال شده بود. همین بود که جوان بیست و پنج ساله به خودش باور و اعتقاد و اتّکاء داشت. یک لشکر را به یک جوان بیست و پنج ساله می سپردند؛ می رفت می ساخت، می پرداخت، آماده می کرد، حرکت می کرد، اقدام می کرد و کارهای بزرگ انجام می داد. امروز این خودباوری وجود دارد.

همه نوع قله ای را می توان فتح کرد.

دانشگاههای ما امروز کار علمی می کنند؛ جوانان ما پیشرفتهای علمی می کنند؛ در بخشهایی پیشرفتهای علمی ما دنیا را نگران کرده است؛ این به برکت انقلاب است. یک کشور تا پیشرفت علمی و پیشرفت اقتصادی نداشته باشد، همیشه قدرتمندان به او زور می گویند. کشور ژاپن که تحت سلطه و تحت اشغال بود، خود را جمع و جور کرد و از لحاظ علمی پیشرفت نمود. غربی ها که هیچ مایل نیستند به منطقۀ شرق نگاه کنند و به غیر نژاد اروپایی توجهی کنند، به خاطر پیشرفت علمی مجبورند آن را جدی بگیرند. در بعضی از مراکز سیاسی علمی آمریکا گفته اند ما نمی خواهیم یک ژاپن اسلامی به وجود آید! ژاپن اسلامی یعنی شما. گفته اند نمی خواهیم بگذاریم ملت ایران از خود پیشرفت علمی نشان دهد. این ها حرکت ملت ایران را می بینند؛ این خودباوری را می بیند؛ این هم از برکات انقلاب و نظام اسلامی بود. اینکه ما امروز در دانش هسته ای، در دانش سلولهای بنیادی که از دانشهای بسیار کمیاب دنیاست پیشرفت هایی کرده ایم که دشمنان ما را هم به اعتراف وادار می کند، نشان میدهد در محیطی که خودباوری وجود دارد و ملت توان خود را باور کرده است و آزادانه و بدون سلطۀ بیگانه مشغول کار است، همه نوع قله ای را می توان فتح کرد.