قسمتهایی از کتاب آیین زندگی “اخلاق کاربردی” نوشته احمد حسین شریفی

خلاصه کتاب آیین زندگی “اخلاق کاربردی” نوشته احمد حسین شریفی در چند پاراگراف منتخب

تقوا و تدین

یکی دیگر از مهمترین شرایط همسر خوب، تقوا و تدیّن اوست. البته تقوا درجات بسیار دارد. کمترین درجۀ آن، که نادیده گرفتنش در امر انتخاب همسر آفات و آسیب های فراوانی را در پی خواهد داشت، انجام واجبات و ترک محرمات است. دختران و پسران جوان بدانند، کسی که در برابر خدای جهان و خالق هستی کرنش نکرد و به دستورات او بی اعتنایی نمود، در برابر همسرش هم کرنش نخواهد داشت و ارزشی برای او قائل نخواهد شد؛ کسی که در برابر آن همه نعمت خداوند، حاضر نشد، شکر او را به جا آورد و حتی حاضر نشد، نمازهای روزانه را انجام دهد، چگونه می توان پذیرفت که قدردان زحمات و تلاشهای همسرش باشد؟ پس، باید در ازدواج دست کم، به کمترین درجه تقوا، یعنی انجام واجبات و ترک محرمات، اهتمام جدی ورزید و از اصالت دادن به زیبایی های ظاهری و ثروت و قدرت و امثال آن خود داری کرد. چرا که، همه اینها با حادثه ای کوچک و ناچیز ممکن است از بین بروند. آنچه که می ماند تقوای الهی است. قرآن می فرماید: « بهترین و بزرگوارترین شما در نزد خداوند پارساترین شما است. » پس چرا ما هم در انتخاب هایمان اصالت را به این معیار الهی ندهیم. به همین دلیل است که اولیای دین به پدران و مادران توصیه کرده اند که اگر خواستگاری خوش اخلاق و متدینی به خواستگاری دختر شما آمد، بپذیرید؛ و گرنه پیامدهای بسیار بدی خواهد داشت.

امام صادق (ع) می فرماید:

اگر کسی به دلیل زیبایی یا ثروت با یک زن ازدواج کند، خداوند او را به همانها واگذار می کند؛ اما اگر معیار او در انتخاب همسرش، دین او باشد، خداوند زیبایی و ثروت را نیز به او عطا می کند.

اخلاق نیک

یکی دیگر از شرایط همسر خوب خوش اخلاق بودن است. همسر خوب، کسی است که آراسته به فضایل اخلاقی باشد و در حد توان خودش در صدد دوری از رذایل و زشتی های اخلاقی باشد. کسی که در نامه ای از امام رضا (ع) پرسید: یکی از اقوام من به خواستگاری دخترم آمده است، اما قدری بداخلاق است. امام رضا (ع) در پاسخ او نوشت: اگر بداخلاق است، دختر خود را به او نده.

در روایت دیگری از ایشان نقل شده است که می فرماید: «دختر خود را به شراب خوار ندهید؛ و گرنه مانند این است که او را به سوی زنا سوق داده باشید»

نقش کار در تربیت و بهداشت روانی

یکی از مهم ترین عوامل سازنده شخصیت انسان، کار است. رابطه میان کار و شخصیت انسان، رابطه ای دو طرفه است؛ یعنی همان طور که کار، معلول  چگونگی و نوع شخصیت انسان است، شخصیت انسان و چگونگی آن نیز معلول و محصول نوع کار و شغل اوست.

امیر مؤمنان (ع) در سخنی بسیار حکیمانه می فرماید: « اگر تو نفس خود را به کار مشغول نسازی او تو را مشغول خواهد کرد »

نفس انسانی و به ویژه قوه خیال آدمی به گونه ای است که اگر بیکار باشد، انسان را به تباهی و فساد می کشاند. اما کار و فعالیت موجب می شود که قوه خیال چندان مجالی برای به انحراف کشاندن انسان نیابد. اصولا یکی از مهم ترین علل ارتکاب گناه، بیکاری است. انرژی های انسان بالاخره باید به گونه ای مصرف شوند. اگر این انرژی ها راه درست و صوابی برای مصرف نداشته باشند، در راههای نادرست و انحرافی صرف خواهند شد. اشتغال، افزون بر اینکه از انفجار انرژی های متراکم جلوگیری می کند، مانع پیدایش افکار و وساوس و خیالات شیطانی نیز می شود. به قول پاستور: « بهداشت روانی انسان در لابراتوار و کتابخانه است. » ولتر، یکی از فیلسوفان عصر روشنگری می گفت: « هر وقت احساس می کنم که درد و رنج بیماری می خواهد مرا از پای درآورد، به کار پناه می برم. کار بهترین درمان دردهای درونی من است. » پاسکال می گفت: « مصدر کلیه مفاسد فکری و اخلاقی، بیکاری است. هر کشوری که بخواهد این عیب بزرگ اجتماعی را رفع کند، باید مردم را به کار وادارد تا آن آرامش عمیق روحی که عده معدودی از آن آگاهند در عرصه وجود افراد برقرار شود. »

قیمت این کتاب با تخفیف ۲۰ درصد: ۹۶۰۰ تومان